Over verhaal ‘De weg naar huis’

 

De laatste tijd heb ik (te) weinig tijd om te schrijven. Dat is jammer en vervelend, maar gelukkig kan ik altijd nog wat schrijfkriebels kwijt in mijn maandelijkse schrijfgroep.

Een van de dingen waar ik dan aan herinnerd word, is te kijken naar leuke schrijfwedstrijden. En ja hoor, schrijfwedstrijd ‘Een fantastische reis’ sprak me wel aan, maar helaas: de deadline was al bijna verstreken. Toch heb ik een verhaal geschreven, niet meer ingestuurd, maar dat hoeft ook niet altijd. Het was meteen een prima oefening in het gebruik van twee verhaallijnen, een onderwerp dat ik net met de schrijfgroep had behandeld.

Ik hoop dat jullie plezier beleven aan De weg naar huis. Laat je het me weten? 🙂

Advertenties

Over verhaal Kantoorpolitiek

Een schrijfsite waar ik regelmatig kom, Boekvoorhaar.nl, heeft kortgeleden een schrijfoefening/wedstrijd gepubliceerd: Schrijf een verhaal in de stijl van Stephen King. Heerlijk inspirerend voor een Kingbewonderaar als ik!
Voor de mensen die het niet weten: King schrijft zeker niet alleen horror, hoewel er wel altijd spanning in zijn werk zit. Zijn Donkere Torenserie, categorie fantasy, wordt wel zijn meesterwerk genoemd en staat ook bij mij in de kast.

Enfin, er zijn genoeg spannende en/of griezelige elementen in het dagelijks leven te vinden. Mijn (overigens ontzettend fijne) vorige werkgever Horticoop heeft in het bedrijfspand een stikdonker magazijn met ergens in een hoekje een Abrahampop op een kruk. Ik wachtte altijd krampachtig voor het licht in het magazijn aansprong voor ik een stap over de drempel zette. 🙂 Vinden jullie die realistische Abraham- en Sarahpoppen ook zo eng en misschien wel zo typisch King? Ik ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden, laat het weten.

Schaatsverhaal in bundel 50 jaar Groeistad Zoetermeer

Mijn verhaal ‘Schaatsen op de Schinkel’ is opgenomen in de verhalenbundel ‘50 jaar Groeistad Zoetermeer’, dit naar aanleiding van de gelijkluidende schrijfwedstrijd. Volgens het jurycommentaar behoorde het verhaal tot de drie literair sterkste inzendingen. “Goed geschreven in heldere taal en met sprekende beelden voor de lezer”, aldus de jury. “Echt een stukje proza en favoriet bij een van de juryleden”.
Het verhaal was niet Zoetermeer-specifiek genoeg om met een prijs naar huis te gaan, maar omdat het zo prachtig was geschreven is het toch geselecteerd voor de bundel, volgens het  jurycommentaar. Prijs of geen prijs, dat was erg leuk om te horen.

Over Boerderijkatjes

Katten hebben de heerlijke eigenschap zowel volgzaam als eigenzinnig, zowel streelzacht als puntnagelig scherp, zowel clownesk als gracieus te zijn. Enfin, daar is al meer dan genoeg over geschreven, o.a. door Midas Dekkers. Het verhaal Boerderijkatjes is geïnspireerd door de twee echte boerderijkittens die ik in huis heb en die zich met hun luide gespin en doldwaze capriolen in ons hart hebben genesteld.

Over Vereeuwigd in Olieverf

De basis van het verhaal Vereeuwigd in Olievef is een oefening in het schrijven in de eerste persoon, maar vanuit een personage dat ver van mezelf afstaat.

Ik heb, in tegenstelling tot de schilder, vrij positieve gevoelens over de meeste mensen. Toch herken ik zijn frustratie wel. Misschien heeft iedereen die wel eens ervaren. Al op school kan het gebeuren dat de normaal zo leuke tekenklas of het opstelhuiswerk wordt verpest door een opgelegde taak waar de kleine kunstenaar of schrijver geen interesse in heeft. Als elfjarige, borrelend van creativiteit, heb ik wel eens drie lesuren lang een stilleven van een pot en een fles moeten schilderen. De vampiertjes, prinsessen en draken die in mijn hoofd ronddartelden moesten wachten tot ik me thuis op mijn schetsboek kon storten.
Ook voor volwassenen is het moeilijk als een taak of project op werk dient te worden ingevuld op een manier die slecht bij ze past. Veel mensen zijn productiever en gelukkiger als ze het werk op hun eigen manier kunnen inrichten en uitvoeren.

Voor iemand met een sterke creatieve drang, zoals een kunstschilder, moet het moeilijk zijn om daar niet aan toe te kunnen geven maar alle energie te besteden aan – bijvoorbeeld – goed gelijkende portretten. Ik wens alle kunstenaars dan ook een succesvolle carrière toe met hun eigen, oorspronkelijke werk.

 

Over Ellie en de bril

Het is een controversieel onderwerp: de eenzaamheid van oudere, min of meer zorgbehoevende mensen. Mensen dus, die er niet zo makkelijk zelf op uit kunnen gaan om hun dierbaren te bezoeken.

Waarom controversieel? Omdat er altijd een verwijt opgesloten lijkt te liggen in de vaststelling dat ouderen weinig aanspraak hebben. Waar blijven die kinderen, kleinkinderen, schoondochters en -zonen, neven, nichten en buurvrouwen?

Het is een open deur dat de samenleving is veranderd sinds de jeugd van onze (groot)ouders. Vooral vrouwen werken vaker, bovendien zijn er ook tal van andere zaken bijgekomen die onze aandacht opeisen. Wat misschien nog meer is veranderd, is hoe we tegen onze vrije tijd aankijken en wat we beschouwen als sociale verplichtingen. Onze (groot)ouders gingen vroeger ook heus niet twee keer per week met zinderend enthousiasme naar hun oude vader of moeder, schoonouders of grootouders, maar ze gingen wel. En beschouwen die contacten achteraf als waardevol.

Alweer een verwijt? Nee. Zoals ik al zei, de samenleving is veranderd. Zelfs zonder veelvuldige bezoekjes aan oudere familieleden hebben mensen vaak het gevoel dat ze eeuwig tijd tekort komen.

Gelukkig kunnen ook nu heel veel ouderen gewoon nog rekenen op de aandacht van hun kinderen, de huidige babyboomers. Of die kinderen later zelf voldoende aanspraak hebben, is nog maar de vraag.

Over roze kralen

Toen mijn oma in een verpleeghuis ging wonen was het de trieste taak van haar kinderen om haar kleine woning uit te ruimen.
Een van die kinderen, mijn moeder, vroeg me mee te komen en uit te zoeken wat ik zou kunnen gebruiken. ‘Oma zou blij zijn dat je iets aan haar spullen hebt. Dat duizend keer liever dan weggooien’.
Mijn moeders woorden hielpen het schuldgevoel binnen de perken te houden toen ik oma’s koffiemokken, wat beddengoed en een roze kralenketting meenam naar huis.
Zo’n ketting heeft een heel eigen betekenis, is méér dan een verzameling kunststof en schakeltjes. Ik vroeg me af hoe verschillende mensen zouden omgaan met die emotionele waarde. Iemand die keihard overkomt, bijvoorbeeld, misschien zelfs gevoelloos. Hoe mooi zou het zijn als het sieraad toch een moment van zwakte veroorzaakt met dramatische gevolgen.